10. sınıfın başlarıydı sanırım bu fotoğrafı çektiğimizde. Hastanenin kapısından hasta yakını olarak girmemiştim henüz. 'Ne yaptın?' diye sorunca ben 'İçimden öyle geldi.' demişti Özge.
   Elimden gelseydi (bu hareketin onu daha fazla incitmeyeceğini bilseydim) giderdim ve o çocuğun ellerini tutardım. Hiç bilmediğim o kuyuya uzanma isteği doğuyordu içimde. Kuyuya içeriden bakacağım aklıma gelmemişti. 
   Yakın geçmişimizde kalan biri (?) 'Fırtınalı denizlerde büyük kaptanlar yetişir.' demişti unutmamam için. Tesadüf mü yoksa kader mi, gerçekten iyi kaptan olabilmem için mi bilmiyorum. O fırtınada boğuluyordum ben. Şimdi  ise hedefime ulaşabilmek için bir gücü,  yardımcı rüzgarları arıyorum.