Benim gözyaşlarımdan daha yakın kimsem yok. Nurunu da alıp gittin hayatımdan, bana kalan can yangısı

Sensizleştim

 Yoruldum, hissizleştim, sensizleştim. Bana verilen hayatı tek başıma yaşamak istemiyorum anne. Seninle paylaşarak yaşadığım hayatın içinde yalnızca senin acın kaldı. Senin yokluğunun acısına katlanabilmek için yine sana ihtiyacım var. Yaşadığım her an anlamsız kalıyor sen yokken, yaşanılanlar havada asılı duruyor manasız. Dayan diyorum kalbime, ama dayanabileceğim kimsem yok. Bir gün duracak kalbim ve bitecek bütün acılarım, seninki gibi. Beynim yaşanılanları kabul etmek istemiyor ama çaresiz. Çaresizliği benden iyi kim bilebilir? Bu dünyada kimse kendi içinde bu kadar yalnız ve çaresiz bırakılmadı.